En dat is meer dan terecht, want de textielindustrie hoort tot de grootste mondiale vervuilers. Daarmee is het tegelijk ook een sector waar de meeste successen geboekt kunnen worden als de transitie naar een circulaire economie is ingezet.

Volgens de textielparagraaf in het Nationaal Programma zijn in 2050 circulaire businessmodellen standaard, waarbij kleding, textiel en vezels langdurig meegaan en hoogwaardig worden hergebruikt. Alle textielproducten bestaan uit duurzame materialen, waarvan een flink percentage is gerecycled. In de textielketen van 2050 horen vervuiling en ongebruikt afval tot het verleden en deugen de arbeidsomstandigheden. Bewuste consumenten sluiten de cirkel door langer met hun textielproducten te doen en minder nieuw, maar vooral tweedehands en gerecycled te kopen.

Als oprichters van een 100% impact onderneming klinkt deze circulaire textielketen van de toekomst ons als muziek in de oren. Maar voor het zover is moeten nog flink wat hordes genomen worden. Zoals zo vaak: “the Devil is in the Details”.

Vivianne Heijnen, die als staatssecretaris voor Infrastructuur en Waterstaat verantwoordelijk is voor milieu, zegt in een interview in NRC van zaterdag 4 februari dat er stevige regie nodig is om “de turbo op de circulaire economie te zetten”. Tegelijk maakt het interview duidelijk dat er nogal wat remmende krachten meespelen. Een heel beperkt budget en verantwoordelijke ministeries die op één lijn moeten komen, om er een paar te noemen.

We zijn het met Heijnen eens dat er meer richtinggevende maatregelen nodig zijn. Met alleen de vrijwillige inzet van een deel van de sector zoals nu het geval is komen we er niet. Maar ook zijn er veel vragen die we eerst moeten beantwoorden.

Neem bijvoorbeeld de ambitie in het beleidsprogramma Circulair Textiel om gerecyclede grondstoffen in textielproducten verplicht te stellen. Een goed streven, waarbij we de belangrijkste randvoorwaarde van recycling niet uit het oog mogen verliezen.

Op dit moment zien we vanuit de kledingindustrie een reactie die volkomen duurzaam lijkt. Als deze regelgeving actueel wordt gaan veel grote kledingmerken hun textiel voorzien van 20% PET gerecycled polyester garen. Hiermee voldoen zij aan internationale certificaatrichtlijnen, maar de realiteit is helaas dat kleding die is gemaakt van een mix van polyester en natuurlijk (katoen) garen slecht, of zelfs helemaal niet te recyclen valt.

Dit voorbeeld geeft goed aan hoe belangrijk een integrale aanpak is. Circulariteit binnen de textiel industrie kan je vergelijken met een lappendeken van ogenschijnlijk verschillende patches stof die nu zonder gevolgen gekozen mogen worden, terwijl in werkelijkheid de verbanden tot op vezelniveau duidelijk moeten zijn. Als we niet samen komen tot een aanpak die rekening houdt met deze afhankelijkheden tussen de verschillende patches, zal de lappendeken snel uit elkaar vallen.